Sahip Olduğumuz Değerlerin Farkında mıyız ?

Okuyacağınız bu yazı gerçekte yaşanmış olup yakın bir dostumun tecrübe ettiği bir süreci anlatmaktadır. Bu yaşanmışlıkla ilgili gözlemlerimi ve birinci ağızdan dinlediklerimi çok değerli bulduğum için kendisinden izin alarak siz değerli okurlarımla paylaşmaya karar verdim. Umarım kişisel gelişimimiz adına faydalı bir paylaşım olur.

Yirmili yaşlarda genç, çelimsiz bir üniversite öğrencisidir İsa. Mezun olunca kendisini bekleyen iş hayatında başarılı olmak için; bir taraftan iyi bir diploma almanın gayretiyle okul derslerine çalışmaktadır, diğer taraftan da mesleği ile ilgili kendisini geliştirmenin telaşındadır... Hayatının o dönemleri tam bir koşuşturmaca ile geçmektedir aslında. Bu koşuşturmadan olsa gerek hayata çok genel ve kaba bakmaktadır, detayları çok önemsemeyen, ayrıntılardan ziyade sonuca bakan bir gençtir kısaca...

Hani telaş dedik ya, yine böyle bir telaşın içinde olduğu günlerin birinde, üniversite derslerinden birinin projesini tamamlamak üzere proje arkadaşlarıyla araştırmalarına/çalışmalarına devam eder rahatsız olduğu halde. İlk aşamalarda grip olan rahatsızlığı öyle ilerlemiştir ki sesi kısılmıştır İsa'nın, araştırma projesi için yöneltmesi gereken sorulardan bir kısmını karşısındaki yetkiliye yöneltemez, hatta bazılarında da arkadaşları zar zor toparlayıp yardımcı olurlar sormasına.

Sesinin bu derece kısıldığı o günlerde rahatsızdır ancak aynı zamanda da son zamanlarda kilo aldığı için gayet mutludur, çünkü yapı itibariyle bir türlü kilo alamayan bedeni sevindirici bir şekilde kiloyla tanışmaya başlamıştır...

Derken, ertesi günlerin bir sabahında, uyandığında göz çevreleri başta olmak üzere yüzünün şiştiğini görür İsa: "aman Allah'ım, ne olmuş bana!"

..................................

1-2 günlük doktor-hastane koşuşturmasından sonra bir üniversite hastanesinin acilinde son bulur koşuşturmaca. Acilde geçen dördüncü günün sabahında fakültenin servisine alınır İsa. Vücuduna giren/çıkan hortumların sayısı 3'ü bulduğunda böbreklerini kaybettiğini öğrenir, doğuştan vücundunda var olmaması gereken bir durum sinsice bitimiştir böbreklerini. Öyleki son zamanlarda aldığını zannettiği kiloları aslında vücudunda birikmeye başlayan sıvılardır. İsa rahatsızlığını öğrenmesine rağmen halen çabucak taburcu olacağını düşünmektedir, ya da böyle düşünmek istemektedir. Oysaki aslında bundan sonra başlayacaktır asıl tedavi... Çünkü vücuduna takılan her yeni hortumla gelen hareket kısıtlaması ve yatakta öylece yatakalmak katlamaktadır bütün ağrı ve acılarını...

Yaşamına devam edebilmesi için artık diyalize girmesi, bunun için de vücudunda yine gerekli bağlantı kanallarının açılması gerekmektedir. Bu kanallardan birisi ve en önemlisi olan boyun kateteri de takılır nihayet, yapılan cerrahi işlem bittiğinde tekrar alınır servisteki yatağına. Vücudunun sağına soluna takılı hortumlarla zaten anlaşamazken İsa, artık omuzlarını ve boynunu da kımıldatamaz hale gelmiştir. O gece öyle bir gecedir ki onun için, akıllara zarar... Sıfıra yakın hareket kabiliyetiyle, sıkıldığı/bunaldığı her pozisyonunu değiştirmek istediğinde artan acıları engel olur bendenine. Bırakın sağa sola dönmeyi, kımıldayamaz yatağında. Hapsolmuştur yatağa, neredeyse mumya gibidir bedeni, hareket etmeye çalışır, edemez... Acı çeken bedeniyle süreki aynı şekilde yatmaktan sıkılan ruhu neredeyse her 10 dakikada bir saati sorar refakat eden biricik annesine. Ve her gördüğünde ne zaman hareket edebileceğini sorar hemşireye...

..................................

Günler bu şekilde geçip giderken nihayet yavaş yavaş toparlanmaya başlar İsa'nın bedeni ve ruhu. Çünkü tedavi gereği vücudunda takılı olan hortumların sayısı azalmaktadır giderek. Her geçen gün, biraz daha rayına giren bir hastalık ve buna paralel biraz daha düzelen bir psikoloji.

Hastaneye adım atışının kırk küsürüncü günlerinden birinde tedavi sürecinin netleştiğini ve yakın zamanda taburcu olabileceğini öğrenir doktorlarından. Dünyalar İsa'nın olmuştur; hastanede geçen kırk küsür acılı gün ve sonunda hayata, sevdiklerine yeniden dönüş...

Yanlız, hastaneye giren İsa ile hastaneden çıkan İsa arasında çok fark vardır artık. O önceki, hayata çok genel ve kaba bakan, detayları çok önemsemeyen, ayrıntılardan ziyade sonuca bakan genç gitmiş, yerine yaşamanın önemini anlayan, sağlığın değerini kavrayan, daha detaycı ve ayrıntıları sorgulayabilen bir genç gelmiştir. Sağlığına tam kavuşamamış olsa da, artık düzenli diyazlize girerek hayatını devam ettirebilecektir.

..................................

Aradan günler geçer, İsa artık normal hayatın içindedir, okulunu, geleceğini kısacası hayatının geri kalanını düşünmektedir, bunu düşünmek zorunda olan her insan gibi. Her ne kadar çok değişse de, bir şekilde yine bir koşuşturmacanın içinde sağlığına dikkat ederek yaşamaya alışmaya başlamıştır artık.

İşte tam da bu hayatının normalleşmeye başladığı günlerin birinin bitiminde, gece kıyafetlerini giyerek yatağa girer İsa. Yatmasına yatar ama, o gün yaşadığı bir olayı sorgulamaktan kendini alamaz, düşünür durur, bir sağa döner, bir sola döner düşünür durur... Bir sağa döner bir sola, bir sola döner bir sağa... Ve bir an gelir ki bir şeyi farkeder: "aman Allah'ım kımıldayabiliyorum, istediğim an sağa sola dönebiliyorum... kımıldayabiliyorum...!!"

Gözlerinden boşalan yaş sel olur İsa'nın, tutamaz kendini hıçkırıklara boğulur... Kımıldamasına sebep olan konu mu kalır artık aklında... Yaratıcısına şükretmektir tek telaşı hıçkırıklar arasında, göz yaşları arasında... Çünkü O istediği an kımıldayabiliyor ve bu nimetin artık farkında...

Yaşantımızda "kımıldanabilmeye göre öyle büyük" olgulara, eksikliklere, yanlışlara ya da anlamsız olabilecek hedeflerin peşine takılıp kalabiliyoruz ki; bu takıntılar yüzünden sahip olduğumuz şeyleri/değerleri unutuyoruz. Bu unuttuğumuz değerler, bazen ailemiz oluyor bazen de arkadaşlarımız, bazen sağlığımız oluyor bazen de profesyonel yaşantımızdaki bir ekip arkadaşımız, bazen maddiyatımız bazen maneviyatımız, bazen de çok ufak gibi görünse de hayatımıza zevk/anlam katan şeyler oluyor...

Şimdi soruyorum bizlere, bu yazıyı yazan kendime ve bu yazıyı okuyan size. Soruyorum: Sahip Olduğumuz Değerlerin Farkında mıyız ?

Bir sonraki yazımda tekrar görüşene dek hayatınızdan pozitifliği, yüzünüzden gülümsemeyi ve düşüncelerinizden "sahip olduğunuz değerlerin farkında olma" bilincini eksik etmeyin.

Tekrar Paylaşmak Üzere, Sevgi ve Saygılarımla